ชมพู่ ย้อนเล่าเหตุระทึก วิ่งอุ้มลูกหนีแผ่นดินไหว จากชั้น 47 ใส่เกียร์หมาสับขารัว !
ชมพู่ อารยา ย้อนเล่าเหตุแผ่นดินไหว อุ้มลูกวิ่งหนีตายจากชั้น 47 ลงมาข้างล่าง ตอนนั้นเหมือนภาพตัด ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าใส่กางเกงตอนไหน ใส่เกียร์หมาอย่างไวมาก
จากเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ที่เมียนมา เมื่อวันที่ 28 มีนาคม 2568 ซึ่งแรงสั่นสะเทือนส่งผลมาถึงไทย หลายคนที่อยู่บนตึกสูงต่างรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือน จนมีการอพยพ หลบหนีจากตึกกันทั่วกรุงเทพฯ รวมถึงเหล่าดารา คนดัง ที่หลายคนก็ได้ออกมาบอกเล่า แชร์ประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในวันดังกล่าวด้วย
ล่าสุด (30 มีนาคม 2568) พลอย ชวพร เพื่อนสนิทของ ชมพู่ อารยา ก็ได้เผยคลิปที่นั่งพูดคุยกับชมพู่ เล่าถึงเหตุการณ์ในวันนั้นแบบชัด ๆ จากปากแม่ชม ถึงความรู้สึกในตอนนั้น โมเมนต์นั้นเป็นอย่างไร เกิดอะไรขึ้นบ้าง กับการอุ้มลูกวิ่งสับขาลงมาจากชั้น 47
– ตอนนั้นกำลังแต่งหน้า เตรียมไปถ่ายงาน ตอนนั้นป้าเจี๊ยบก็เอาน้องเกลลงไปแต่งตัวข้างล่าง กำลังจะคุยกัน รู้สึกมีเสียงเปรี๊ยะ ๆ แกรก ๆ รู้สึกมันเอนจริง ก็แตะผนัง แตะฝาตู้เสื้อผ้า ก็เหมือนเรียกสติ นึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ นะโมแล้ว พลอยก็บอกว่าวิ่งค่ะ พอเหมือนมันไม่หยุด ก็เกียร์หมาเลย
– คือรู้ว่าต้องออกไปจากตึก ก็ไปคว้ากางเกงในห้องมาตัวหนึ่ง ยังจำไม่ได้เลยว่าใส่กางเกงตอนไหน เหมือนไม่มีภาพ เหมือนมองไม่เห็นอะไรรอบตัวเลย เหมือนรู้ว่ามันเป็นอย่างนี้ ระหว่างที่เราวิ่งตัวมันเอียงเลย ตัดภาพไปอีกทีหนึ่ง เหมือนถึงบันไดหนีไฟแล้ว จำภาพอะไรระหว่างนั้นไม่ได้เลย
– จากนั้นก็เห็นน้องอู๋สะพายกระเป๋ามา หิ้วแล็ปท็อป อีกมือหนึ่งเป็นเจ๊เกล ไม่อยากเสียเวลาสลับ มันพะรุงพะรัง ก็รับเจ๊มา แล้วก็เกียร์หมาเลย งงตัวเองมาก ส่วนพลอยเล่าว่า ตนเองเปิดมาเจอพ่อน็อต ตกใจตึกโยกพร้อมกัน ก็วิ่งสิคะ พ่อก็ตามมาทีหลัง เห็นทุกอย่าง
– ชมพู่เล่าอีกว่า ตอนพลอยเปิดประตูไปเจอพ่อ ตนเองอยู่ข้างใน ไม่รู้ทำไมยังไม่ออกมา แต่ตนเองไม่เห็นพ่อ แต่เหมือนได้ยินเสียงเขา รู้ว่าเขารับรู้แล้ว ก็เลยนำไปก่อน ตอน 10 ชั้นแรก ใจคือรู้สึกว่าทำไมมันช้าแบบนี้ ตอนแรก 40 กว่า มองไปครั้งสุดท้ายคือ 33
– ตอนนั้นพ่อต้องไปใส่เสื้อผ้า เพราะอาบน้ำอยู่ ฟองเต็มหัว แล้วเหมือนนึกได้ว่าต้องใช้โทรศัพท์ เลยกลับไปเอา ตอนเขามาคือเราไปกันหมดแล้ว เหมือนเขารีเช็กรอบบ้านว่าไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว จากนั้นก็เกียร์หมาเหมือนกัน แล้วมาแซงพลอยตอนชั้น 30 แต่ตอนนั้นชมพู่น่าจะถึงชั้น 10 แล้ว ทั้งหมดเกิดขึ้นประมาณ 15 นาทีได้
– เหมือนมันมีแรงอะไรบางอย่าง ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลย แค่คิดถึงทางออก จะไปตรงนั้น ไม่รู้สึกเหนื่อย เพิ่งรู้สึกเหนื่อยคืออีกวันหนึ่งแล้ว
